خاطرات

 در زندگی آدم، وقت هایی پیش می آید که دوست دارد

 تمام خاطرات را از ذهنش بیرون بکشد،‌

 بچیندشان روی میز و یکی یکی ببوسدشان.

 اما امان از خاطراتی که نه برای بوسیدن خوبند،‌

 نه حتی از ذهن بیرون می آیند،

 کز می‌کنند یک گوشه مغز،‌ زانوی غم بغل میگیرند

 و به تمام خاطرات خوب نیشخند می زنند،

 آنوقت است که با خود فکر می‌کنی کاش مغز

 قدری کوچک و ناتوان بود

 که آدم حتی نمی‌توانست اسم خود را به یاد آورد....

 

/مهدی صادقی/